Αγάπη vs πάθος

Λένε πώς όσο μεγαλώνει η αγάπη 
φεύγει το πάθος...
Λέω πως το ασίγαστο πάθος είναι αδύνατον να εξαφανιστεί 
όσο ξέρεις τον ρόλο σου...
Δεν χρειάζεται να υποδυθείς τίποτα...
Χρειάζεται μόνο να θυμάσαι πως η φωτιά χρειάζεται πάντα το λάδι...
Και επιβάλλεται η εναλλαγή των ρόλων!
Πότε θα είσαι η φωτιά και πότε το λάδι...
Η αγάπη καταπονεί την καρδιά...
Το πάθος, το σώμα...
Η αγάπη μαζί με το πάθος επιφέρει τον εαυτό ξανά και ξανά
χωρίς να χρειάζεται να ενηλικιωθεί...

Όταν...

Όταν ο χρόνος παύει πια να μετράει στη φυσική του υπόσταση...
Όταν τα δάκρυα πια είναι μόνο ευτυχίας και ο οξύς πόνος της καρδιάς 
μόνο αναθυμιάσεις φόβων...
Όταν όλα αυτά είναι παρόν και το παρόν μου είσαι εσύ...
Όταν όλα αυτά ήταν τυχαία κι ήρθαν να εγκατασταθούν εδώ...
Εδώ, στο κομμάτι εκείνο της καρδιάς που βρέθηκε αλώβητο κι αλώβητο το συντηρείς...
Όταν σου γράφω γράμματα για να εκφράσω καθετί που μπορεί ακόμη να γράφεται...
Όταν αναζητώ την γραμμούλα εκείνη στο πλάι των χειλιών σου που βασανιστικά προσπαθείς
να την κρατήσεις να φαίνεσαι αγέλαστος...
Όταν... ζω για όλα τα "όταν" τα δικά μας...
Διάβαζα κι άκουγα ιστορίες για τους ανθρώπους που είναι συνδεδεμένοι με μια αόρατη κλωστή...
Που ο καθένας από την μεριά του την τραβάει...
Και τελικά...μέσα από εμπόδια, τρικλοποδιές, πόνους...
Όταν σε συνάντησα ήξερα ότι η κλωστή μου βρήκε την άλλη άκρη της...
Όταν σε χάνω, χάνομαι... 
Όταν σε πληγώνω, πληγώνομαι...
Όταν γελάς, απλά ζω...
Σε μια ύπαρξη στήριζα όλη μου τη ζωή... 
Μην πάψεις να υπάρχεις...
Να υπάρχεις για να υπάρχω...

Είσαι τα πάντα

Ήσουν μία πραγματικότητα που δεν χωρούσε πουθενά στον κόσμο αυτόν...

Έγινες μια πραγματικότητα που ακόμη δεν χωράει στον κόσμο ετούτο...

Ποιον να ευχαριστήσω για όσα εσύ είσαι...

Σε ποιο βωμό να σε ανεβάσω και να σε λατρέψω?

Πνοές θνητές μεταμορφώνονται σε θεϊκές όταν τα χείλη σου ψαχουλεύουν καθετί...

Νότες παράφωνες γίνονται μελωδίες όταν μου ψιθυρίζεις το σ' αγαπώ...

Όλες οι φοβίες μου στριμώχνονται σε σκοτάδια που δεν με παρασύρουν 

γιατί πολύ απλά εσύ με κρατάς στην επιφάνεια...

Είσαι το φως μου, η ελπίδα μου...

Είσαι ανασασμός...

Είσαι το σήμερα, το αύριο...

http://youtu.be/1moWxHdTkT0

Του το χρωστάς

Και κάπου εδώ τελείωσαν οι προθεσμίες...
Λάθη που δεν αναγνωρίζονται, στοιχίζουν...
Ποτέ δεν είναι αργά,όμως χάνονται τόσα!
Ζήτα συγνώμη πρώτα από τον εαυτό σου...
Γιατί αυτός θα τα υποστεί όλα στο τέλος...
Αυτός θα πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή...
Κι ως γνωστόν,κάθε αρχή και δύσκολη...
Σήκωσε τα συντρίμμια χωρίς να τα μετράς...
Μην ξύνεις πληγές,απλά αφέσου στον επόμενο αγώνα...
Γιατί του το χρωστάς...Του χρωστάς ότι έχεις γίνει!