Ήσουν μία πραγματικότητα που δεν χωρούσε πουθενά στον κόσμο αυτόν...
Έγινες μια πραγματικότητα που ακόμη δεν χωράει στον κόσμο ετούτο...
Ποιον να ευχαριστήσω για όσα εσύ είσαι...
Σε ποιο βωμό να σε ανεβάσω και να σε λατρέψω?
Πνοές θνητές μεταμορφώνονται σε θεϊκές όταν τα χείλη σου ψαχουλεύουν καθετί...
Νότες παράφωνες γίνονται μελωδίες όταν μου ψιθυρίζεις το σ' αγαπώ...
Όλες οι φοβίες μου στριμώχνονται σε σκοτάδια που δεν με παρασύρουν
γιατί πολύ απλά εσύ με κρατάς στην επιφάνεια...
Είσαι το φως μου, η ελπίδα μου...
Είσαι ανασασμός...
Είσαι το σήμερα, το αύριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου